SF Odcinek 18

• Informacje
• Solucja
• Nowości
• Prezent
• Stroje
• Ilustracje
• Dialogi z ilustracji

Odcinek na francuskiej wersji gry miał premierę 07.05.2013r.
Odcinek na polskiej wersji gry miał premierę 30.07.13r.

SOS Królik

Minął już tydzień po wydarzeniach mających związek z Debrą...
Po rozmowie z Alexym...

• Porozmawiaj z Peggy o jej ostatnim artykule

Zanim znajdziesz Peggy, powinnaś natknąć się na pare osób:

• • Armin (ogród)
  • Lysander (sala A)
  • Iris (sala A/korytarz 2)
  • Rozalia (korytarz/sala A)

Po spotkaniu tych osób, możesz już natknąć się na Peggy (na korytarzu, klatce schodowej, w pokoju gospodarzy lub na piętrze) Po wymianie dialogów:

• Przemieść się jeszcze raz, aby odblokować nowy dialog

W kolejnym miejscu powinnaś wpaść na Nataniela

• Idź na dziedziniec, aby wrócić do domu
• Idź do parku lub do kafejki, zanim wrócisz do domu

Przed parkiem spotkasz Armina/Kentina, wtedy:

• Idź do kafejki z Arminem
• Idź do parku z Kentinem
• Wróć do domu

Wracasz do domu drogą poznaną odcinek wcześniej.

---

Kolejnego dnia:

• Spotkaj się z Rozalią i Kastielem

Powinnaś najpierw spotkać Kentina, potem Peggy następnie Alexego dyskutującego z Kentinem. Kastiel i Rozalia powinni być w którejś z sal.

• Wyjdź z pomieszczenia

W zależności od tego jak potoczy się akcja, nowe zadanie odblokujesz dopiero po rozmowie z Natanielem.

• Zapytaj Kastiela, co powiedziała mu dyrektorka

Możliwe, że napatoczysz się na Rozalię (możesz też spotkać ją przed tym zadaniem)
Kastiela znajdziesz na piętrze, korytarzu, klatce schodowej lub w sali B.

• Idź na dziedziniec i dołącz do Rozalii
• Idź do sklepu z ubraniami przez miasto, aby pójść tam z Rozalią

Kiedy już wyjdziesz ze szkoły, pójdź z Rozą do sklepu. Po zakupach:

• Wróć do domu

---

Następnego dnia:

• Odblokuj dialog z Kastielem

Piętro, sala B, korytarz.

• Odblokuj dialog z Natanielem

Sala B, dziedziniec, korytarz, pokój gospodarzy.

• Odblokuj dialog z Lysandrem

Korytarz, dziedziniec.

• Odblokuj dialog z Arminem

Korytarz, dziedziniec.

• Odblokuj dialog z Kentinem

Dziedziniec.

• Przemieść się raz

Po prostu przejdź do innej lokacji.

• Odblokuj nowy dialog

Po spotkaniu Rozalii i Nataniela razem (korytarz), Su oczywiście zaczyna coś podejrzewać...

• Idź do miasta i spróbuj się dowiedzieć czegoś więcej o Natanielu

Idź w stronę mieszkania, powinnaś na kogoś wpaść...

• Wróć do domu

---

Kolejny dzień:

• Idź do szkoły, aby odblokować nowy dialog

Na korytarzu powinnaś spotkać pana Farazowskiego i Borysa.

• Idź na klatkę schodową
• Wejdź na piętroc

Wchodząc na piętro trafisz do sali biologicznej.

• Zejdź po schodach i wróć na korytarz

Powinnaś się z Peggy.

• Idź za Peggy do sali B

Po opracowaniu planu odbicia królików:

• Wróć do sali biologicznej z chłopakami

• Idź na dziedziniec, aby przekazać króliki innym uczniom
• Wróć do szkoły spotkać się z dziewczynami

Powinny być na korytarzu.

• Odblokuj nowy dialog

W kolejnej lokacji powinnaś spotkać wybranego wcześniej chłopaka(wybranego poprzez strój, następnie poprzez wyższe lovo)

• Idź do sali biologicznej z chłopakiem, który ci towarzyszy

---

Teraz będzie czas na ilu, oto i odpowiedzi:

Armin: (Wyciągnął swoją konsole)
A. Ja też chcę pograć (ILUSTRACJA)
B. Zagramy razem?

Kastiel: Świetnie zostałem zamknięty w klasie z dzieciakiem i królikiem.
A. Wyładuj swój zły humor na kogoś innego! (ILUSTRACJA)
B. Kastiel, proszę... ja też zostałam zamknięta.

Nataniel: Uważaj zaraz się na Ciebie rzuci!
A. W lewo.
B. W prawo. (ILUSTRACJA)

Lysander: *szepcze* To nauczyciel?
A. Możliwe! Lepiej się schowajmy!
B. Nie, nie sądzę. To musi być jakiś uczeń, który przyszedł nam pomóc. (ILUSTRACJA)

---

• Sprawdź jak sprawy ewoluują

Najpierw powinnaś spotkać pana Farazowskiego(dziedziniec; klatka schodowa; korytarz).
Potem Peggy (ogród; korytarz; dziedziniec).
Następnie resztę:

• • Iris (korytarz)
  • Kastiel, Lysander (korytarz)
  • Alexy, Armin (korytarz)
  • Kim, Violetta (korytarz)

• Idź do pokoju nauczycielskiego

Pokój tym razem powinien znajdować się gdzieś w okolicach sali A.

• Odblokuj ostatni dialog, aby zakończyć odcinek

Powłócz się trochę po szkole, aż w końcu wyświetli się komunikat informujący cię o zakończeniu odcinka.

1/8

Królicze uszy
Prezent od wróżki

Plik:18 Stroje.png

Plik:18 Bielizna.png

1/5

Armin

Armin: No to gdzie jest ten królik? Sucrette: Może gdzieś się schował? (Rozejrzałam się po klasie.) (Usłyszeliśmy kroki dochodzące z korytarza.) Armin: *szepcze* Kurczę, możliwe, że to jakiś nauczyciel! Sucrette: (Schowaliśmy się najlepiej jak mogliśmy.) *klik* Sucrette: (Nikt nie wszedł, tylko ktoś zamknął drzwi.) Armin: Ha ha! Co za pech! Zostaliśmy zamknięci! Sucrette: (Spróbował otworzyć drzwi, ale mu się nie udało.) To niemożliwe... *szukamy* Sucrette: (Znaleźliśmy królika za szkieletem w sali biologicznej. Złapałam go i położyłam na swoich kolanach.) Armin: No to będziemy musieli poczekać, aż zaczną się lekcje! Nie możemy wyjść przez okno. Jesteśmy za wysoko! Sucrette: Jak możesz być taki opanowany? Armin: A po co mam panikować? I tak nie uda nam się otworzyć drzwi. Chodź lepiej usiąść. Sucrette: (Oparł się o ścianę i poklepywał miejsce obok dając mi znać, że powinnam usiąść obok.) Armin: Co teraz robimy? Sucrette: Nie mógłbyś zadzwonić do Alexy'ego? Mógłby spróbować nas uwolnić! Armin: I tak nie umie otwierać zamków! Chyba, że ukrył przede mną ten talent! Sucrette: Szkoda... (Usiadłam koło niego.) Armin: Nie obrazisz się, jeżeli trochę pogram? I tak nie mamy nic innego do roboty... Sucrette: (Wyjął swoją konsolę.) Ja też chciałabym pograć! Armin: Serio? Możesz mi pomóc przejść mój poziom, jeżeli chcesz. Złapiesz konsolę z jednej strony, a ja z drugiej. Sucrette: Można tak grać? Armin: No pewnie! To będzie większe wyzwanie! Chodź! Sucrette: (Wyciągnęłam rękę, aby chwycić konsolę.) Armin: Nie tak! Nie przeżyjemy nawet minuty, jeżeli będziesz siedzieć koło mnie. Chodź tutaj! Sucrette: (Wskazał mi miejsce przed sobą.) (Usiadłam przed nim i zaczęliśmy grać.) (Jak to przewidział Armin, ciężko było nam grać w ten sposób, ale i tak było zabawnie! Nie spodziewałam się, że znajdę się tak blisko niego!)

Kastiel

Kastiel: Nie widzę żadnego królika... Sucrette: Może gdzieś się schował? (Rozejrzałam się po klasie.) (Usłyszeliśmy kroki dochodzące z korytarza.) Kastiel: *szepcze* Do jasnej cholery! Jeżeli to nauczyciel, to oberwie nam się za wszystkich! Sucrette: (Schowaliśmy się najlepiej jak mogliśmy.) *klik* Sucrette: (Nikt nie wszedł, tylko ktoś zamknął drzwi.) Kastiel: To niemożliwe! Sucrette: (Kastiel podszedł do drzwi, ale nikogo już tam nie było.) Jesteśmy zamknięci?! Kastiel: Tylko tobie przytrafiają się takie rzeczy! Sucrette: Przypominam ci, że też tutaj jesteś! Kastiel: Przytrafiło mi się to dlatego, że jestem razem z tobą! Masakra... Co to za nauczyciel, który nawet nie pomyślał, żeby sprawdzić czy przypadkiem nie ma nikogo w środku? Sucrette: I tak byliśmy schowani... *Pfffffff* Sucrette: (Koło biurka usłyszeliśmy jakiś hałas.) O, tam jest! (Wzięłam królika na ręce.) Kastiel: Świetnie, zostałem zamknięty w klasie z dzieciakiem i królikiem. Sucrette: Wyładuj swój zły humor na kogoś innego! Kastiel: Na kogo chcesz, żebym go wyładował? Na królika? Sucrette: (Mówił tak głośno, że królik aż się przestraszył.) Aaa! Pomocy! (Skorzystał z tego, że moja tunika jest szeroka i schował się pod nią.) Drapie mnie! (Zdjęłam tunikę, abym mogła złapać królika.) Kastiel: C-Co ty wyprawiasz? Sucrette: (Kastiel miał moją tunikę w rękach. Musiałam ją rzucić w jego kierunku, gdy ją zdejmowałam...) (Chwileczkę... Jeżeli moja tunika jest w rękach Kastiela... To znaczy, że...) *klik* Pan Farazowski: Co tu się... Sucrette: (Pozwólcie mi umrzeć...) Kastiel: To nie to, co pan myśli... Pan Farazowski: ...Nic nie widziałem... Sucrette: Pan Farazowski wyszedł z sali trzymając się za głowę i powtarzając to zdanie...) (Położyłam królika na ziemi i zabrałam tunikę Kastielowi.) Zboczeniec! To twoja wina! Kastiel: M-Moja wina? Żartujesz sobie?! Z tego co wiem, to nigdy cię nie zmusiłem, żebyś się rozebrała! Sucrette: O mój Boże, jeżeli Peggy się dowie, że byłam w samej bieliźnie w tym samym pomieszczeniu co ty... Kastiel: No już... Powiedz sobie, że jest przynajmniej jeden pozytywny aspekt tej historii... Sucrette: Ach, tak? Jaki? Kastiel: ...Nie mogę już mówić, że jesteś płaska jak deska. Sucrette: (To ma być pozytywny aspekt?!) (Rozalia byłaby zadowolona... Przynajmniej jedna osoba zobaczyła, co razem kupiłyśmy... Kurczę, dlaczego takie rzeczy przytrafiają się tylko mi?) (Kastiel złapał królika i zaproponował, że sam go zaniesie na zewnątrz. Wyszliśmy z sali. Bardzo uważaliśmy, aby nie spojrzeć sobie w oczy.) Kastiel: Pfff. Sucrette: (...)

Nataniel

Nataniel: No to... Gdzie może być ten królik... Sucrette: Może gdzieś się schował? (Rozejrzałam się po klasie.) (Nataniel przyszedł mi pomóc szukać królika między stolikami.) Nataniel: Dziewczyny się pomyliły. Nie ma tu żadnego królika... Sucrette: Albo dobrze się schował! Poczekaj, tam jest! (Podniosłam białego królika, który schował się za szkieletem w sali.) Zobacz jaki jest słodki! Mógłby się nazywać Wenka! Nataniel: Dlaczego Wenka? Sucrette: Nie wiem, myślę, że by mu pasowało to imię! Nataniel: Niech ci będzie. Sucrette: O, nie! (Wenka wyskoczył mi z ramion i uciekł. Udało mi się go złapać, ale jest bardzo szybki...) Nataniel: Uważaj, zaraz się na ciebie rzuci! Sucrette: (Przesuń się w prawo.) Nataniel: Ej! Sucrette: (Potknęłam się o szkielet i upadłam na Nataniela.) *Bum* Sucrette: Auć... Nataniel: Wszystko okej? Sucrette: T-Tak... (Złagodziłeś mój upadek.) Nataniel: Z-Złap Wenkę, zanim ucieknie z mojego ramienia. Sucrette: (O kurczę, nigdy w życiu nie widziałam, aby był taki czerwony! Szybko złapałam Wenkę.) Nataniel: No dobra... Musimy szybko wyjść z sali... Sucrette: Okej, chodźmy. (Nataniel złapał Wenkę i zaproponował, że sam go zaniesie. Skrupulatnie unikał mojego spojrzenia.)

Lysander

Lysander: Gdybym był królikiem to gdzie bym się schował? Sucrette: Nie może być daleko. (Rozejrzałam się po sali.) Lysander: O, tutaj jest. Sucrette: (Mały, biały królik schował się za stopami szkieletu. Wzięłam go na ręce.) Lysander: Jest uroczy. Wywołał u mnie nostalgiczny nastrój. Sucrette: Spójrz na niego! Nie sądzisz, że mógłby się nazywać Wenka? Lysander: Wenka? Dlaczego właśnie tak? Sucrette: Nie wiem... Pasuje mu to... (Usłyszeliśmy kroki dochodzące z korytarza.) Lysander: *szepcze* To nauczyciel? Sucrette: Nie, nie sądzę. To musi być jakiś uczeń, który przyszedł nam pomóc. Lysander: Lepiej nie ryzykujmy. Sucrette: (Złapał mnie za ramię i przycisnął mnie do muru. Dał mi znak, abym zachowała ciszę.) (W końcu nikt nie wszedł do sali.) Lysander: Fałszywy alarm! Sucrette: T-Tak... Może ktoś tylko przechodził. Lysander: Z pewnością, nie powinniśmy dalej tutaj przebywać, chodź. Sucrette: (Lysander złapał Wenkę i zaproponował, że sam go zaniesie na zewnątrz. Bardzo uważał, aby nie natknąć się na moje spojrzenie.)

Kentin

Sucrette: Spójrz na niego! Jest taki słodki. Mógłby się nazywać Wenka! Kentin: Dlaczego Wenka? Sucrette: Nie wiem... Pasuje mu to! (Usłyszeliśmy kroki dochodzące z korytarza.) Kentin: *szepcze* Kurczę myślisz, że to jakiś nauczyciel? Sucrette: Nie mam pojęcia. Lepiej się schowajmy! *klik* Sucrette: (Nikt nie wszedł, tylko zamknął drzwi na klucz.) Kentin: O nie... Zostaliśmy zamknięci! Sucrette: (Spróbował otworzyć drzwi) Kentin: Odsuń się! Jeżeli kopnę w te drzwi odpowiednio mocno, to uda mi się je otworzyć! Sucrette: Nie, przestań! Będziemy mieli przez to problemy! Kentin: Nie wiem czy zauważyłaś, ale już je mamy... Sucrette: No to nie pogarszajmy sytuacji... Kentin: Pfff... Sucrette: (Rzucił się na ziemię. Usiadłam koło niego.) Kentin: Naprawdę nie mamy szczęścia... Sucrette: Przynajmniej jesteśmy razem! Gdybyś był sam, to byłoby jeszcze gorzej! Kentin: Tak, to prawda. Sucrette: (Ufff... Znowu zaczął się uśmiechać.) Kentin: ... Sucrette: (Westchnął jakby o czymś zamarzył... Ciekawe, o czym pomyślał...) (Patrzyłam na salę spokojnie głaszcząc Wenkę i czekałam, aż zaczną się lekcje i w końcu ktoś nas uwolni.) (Nagle poczułam jak coś przybliża się do mojej twarzy. Odwróciłam głowę. Kentin miał przymrużone oczy i zbliżał się do mnie.) (Spanikowałam.) Kentin: Aaa!!! *euch* *euch* Sucrette: C-C-C-Co ty robisz?! Kentin: A ty? Przez ciebie pierwszy raz w życiu pocałowałem królika! Sucrette: Przykro mi! To był odruch!!! (Ciężko było mi się powstrzymać, aby nie wybuchnąć śmiechem. Kentin wyglądał raczej na załamanego.)